Swingadelic is een jazz/blues ensemble opgericht in 1998 in Hoboken New Jersey door contrabassist Dave Post. In die tijd was de neo-swing beweging op zijn hoogtepunt, Post verzamelde zijn jazz & blues spelende vrienden om optredens te verzorgen in New York City ’s Supper Club “Swing 46”en in “Windows on the World” het vroegere restaurant bovenin het World Trade Center. Toen de big band gekte een beetje was weggeëbd wist Swingadelic zich overeind te houden door hun brede repertoire en de vele stijlen die ze beheersen. Ze spelen op diverse festivals en hebben meer dan 100 optredens per jaar over de gehele V.S., dit is hun 8ste cd en de 4de voor het Zoho label. Op dit album, terecht getooid met de titel Bluesville, gaat het om een mix van bigband jazz en Rhythm and Blues. Een combinatie die in ieder geval in mijn oren klinkt als uitermate geslaagd . Het repertoire verbindt schijnbare uitersten als Willie Dixon en Duke Ellington met elkaar, we komen nummers tegen van Ray Charles, Mose Allison, Doc Pomus, Count Basie en natuurlijk ook eigen composities van Swingadelic.

“De blues heeft vele verschillende betekenissen voor veel mensen. De akoestische blues van Bukka White, de elektrische blues van Muddy Waters of het subtiele geluid van Count Basie, Duke Ellington of Ray Charles? Hier is een collectie van nummers die we doen bij concerten en dansavonden, in grotere of kleine bezetting maar die wel een bluesgevoel oproepen. Jazz mensen noemen ons vaak een bluesband en bluesmensen noemen ons een jazzband. Het is een mix en ik zou het niet anders willen” aldus Dave Post in het cd boekje.

“The Late, Late Show”, een nummer vooral bekend van Nat King Cole die het zong met The Count Basie Band net zoals Joe Williams. Hier is John Bauers de vocalist en speelt Bryan Davis de trompetsolo. Het is een super swingend begin van het album met een prima vocale prestatie van Bauers. “I love the life I live” geschreven door Willie Dixon en bekend geworden door Muddy Waters, werd ook opgenomen door Mose Allison en het is deze versie die hier wordt vertolkt, gezongen door Neal Pawley, solo’s van Bill Easley op tenorsax en Kyle Koehler op orgel. In “Harlem Nocturne” bekend van het Ray Noble Orch. is de voltallige 18-koppige bigband te horen, Audrey Welber op altsax en Boo Reiners op lap steel gitaar. John Bauers is weer te horen in een perfecte versie van “Mary Ann” van Ray Charles. Alex Jeun is te horen op trombone en Joe Taino op gitaar. “What’s your story, morning glory” is een blues van pianiste Mary Lou Williams, vertolkt door Ella Fitzgerald op haar lp ”Ella swings lightly”. Hier wordt het gezongen door Vanessa Perea, de tenorsaxsolo is van Michael “The Iceberg” Weinberger en de solo op trompet is van John Martin. Heel fraaie versie met een overtuigende rol van Perea. “Parchman Farm”, het nummer van Mose Allison dat zo vaak gecoverd is en mij via de versie van John Mayall op zijn album Bluesbreakers op het spoor van Allison heeft gezet. Hier wordt het nummer perfect neergezet door gast, pianist/zanger Mitch Woods die zeker bekend is bij bluesfans en bij hen net zoals bij mij in de kast staat, uiteraard een prima versie met Andy Riedel op gitaar. “Lonely Avenue” van Doc Pomus is natuurlijk bekend van de fantastische uitvoering door Ray Charles, John Bauers probeert hem niet te evenaren maar geeft wel een prima versie te berde. “El Blues Esa Mujer” is geïnspireerd op de muziek van vibrafonist Cal Tjader en maestro Quincy Jones, Joe Taino is te horen op gitaar en Alex Jeun op trombone. “I don’t know” werd geschreven door Bobby Stevenson en zanger Brook Benton, maar Ruth Brown zette het als eerste op de plaat in 1959. Hier is er de zwoele versie van Vanessa Perea met Carlos Francis op gestopte trompet, klinkt prima. “Riff’n on McGriff’n“ verwijst natuurlijk naar Jimmy McGriff een van de groten op de Hammond B3, Kyle Koehler zit hier achter de toetsen en Andy Riedel laat horen dat hij weet hoe een bluesgitaar moet klinken, bingo mijn secret love. “Drinkin’and gamblin’, staying out all night, livin’in a Fool’s Paradise, zo begint dit schitterende nummer van Johnny Fuller, John Bauers vertolkt het overtuigend waarbij hij wel wat weg heeft van David Clayton-Thomas. “The Mooche” werd uitgebracht in 1928 door Duke Ellington en het werd een hoeksteen in zijn oeuvre, Swingadelic geven een geweldige versie met Ken Robinson op klarinet en Boo Reiners op gitaar. “You’re humbuggin’me” werd geschreven door Rocket Morgan voor Lefty Frizell, bluesliefhebbers zullen het kennen van de uitvoering van The Fabulous Thunderbirda op het album T-Bird Rhythm. Andy Riedel zingt het met verve en speelt a mean guitar! Afgesloten met een instrumentale versie van “The Late, Late Show” waarin ze laten horen hoe goed deze bigband is. Een heerlijk album dat al menig keer door de kamer schalde.

Hier volgt de volledige bezetting :
Vanessa Perea (vcl.), Ken Robinson (as, klt, flt), Audrey Welber (as), Mike Weisberger (ts), Bill Easley (ts), John DiSanto (bar.), Bryan Davis (tpt), John Martin (tpt), Carlos Francis(tpt), Robert Edwards (tbn), Neal Pawley (tbn), Alex Jeun (tbn), John Bauers (vcl, pno), Mitch Woods (pno, vcl), Kyle Koehler (org.), Andy Riedel (gtr, vcl), Boo Reiners (gtr), Dave Post (bs), Joe Taino (gtr), Colby Inzer (drs), Jimmy Coleman (drs).

Jan van Leersum.